Escape Board Point of Sport Culture

Escape Board Point jest punktem wyjścia do kultury sportowej wykraczającej poza standardowe schematy i ograniczenia poprzez odważne poszukiwanie wolności i indywidualności w sporcie. Jest to również ucieczka od zagrożeń bieżącego świata, dla których kultura sportu jest wyzwoleniem jako najlepszy model resocjalizacyjny, wychowawczy, integracyjny w tym burzący bariery ideologiczne i wprowadzający edukację samoświadomości ekologicznej.

 

 

Escape Board Point of Sport Culture

 

Analizując terminologię pedagogiki oraz pierwotne znaczenie słów odkrywamy ich wpływ na rozwój cywilizacji. Działając na rzecz ekologii człowieka i poprawy warunków Jego osobowego rozwoju powołujemy Escape Board Point. Poprzez wykorzystanie kultury sportu jako najlepszego narzędzia socjalizacyjnego, wychowawczego i edukacyjnego, dążymy do zintegrowania działań we wszystkich istotnych obszarach funkcjonowania młodzieży, rodzin i dzieci oraz tworzymy przestrzeń oddziaływania do reorganizowania całościowego środowiska wychowawczego.

 

 

 

DEFINICJE LEGALNE

 

DL1. Kultura Sportu to termin skonstruowany na potrzeby określenia szeregu wielu oddziaływań zachodzących w procesie rozwojowym człowieka. Działalność twórcza, aktywności kulturowe a w szczególności zawierające zarzewie sportu towarzyszyły rozwojowi człowieka od Jego pierwszego świadomego działania. Kultura sportu to wyodrębnione poniżej sposoby posługiwania się aktywnościami kulturowymi jako narzędziami budowania samoświadomości ekologicznej.

Umiejscowiona w tradycji lub duchowości zdolność, moc, siła, wytrzymałość, wolność do wyrażania siebie w poszukiwaniu specyficznej umiejętności lub wykonywania zawodu. Wszelkie działania i procesy podkreślające rangę człowieka, które podnoszą Jego szlachetność, dzielność, doskonałość, dobroć, charakter, reputację, godność, waleczność i męstwo. Uświadamianie możliwości spełnienia określonego celu lub funkcji w życiu poprzez odkrycie i pełne wykorzystanie własnego potencjału i bycie najlepszym jakim można tylko być dla własnej godności.

Wzajemna bezinteresowna pomoc lub procesy ją zapewniające dla potrzebujących jako pre-model wspomagania rozwoju osobowego człowieka w szczególności w zakresie: opieki i obecności drugiego człowieka; dostępu do wszelkiego rodzaju zajęć rozwojowych z zakresu sztuki, kultury, sportu; integracji z otwartym środowiskiem, integracji osób niepełnosprawnych ze środowiskiem ludzi zdrowych, pomocy i opieki medycznej; zabezpieczenia socjalnego. Działania i procesy zmierzające do ochrony i pomocy prawnej lub uregulowań prawnych gwarantujących przestrzeganie praw człowieka.

Dorobek – Kultura Człowieka – wszelkie ćwiczenia fizyczne, duchowe i inne służące wszechstronnemu rozwojowi, służące zwiększeniu odporności organizmu lub osiągnięciu większego niż dotychczas poziomu umiejętności, poziomu artystycznego, techniki, która wymaga wytrwałości w jakiejś dziedzinie. Systematyczny sposób działania wskazujący na wypracowywanie sposobu lub sztuki walki o siebie. Aktywność wymagająca energii i czasu lub dążenie do osiągnięcia idealnej (umownie) postaci umiejętności, pracy, twórczości lub innego wzorca. Aktywność związana z wykonywanym zawodem lub specyficzną umiejętnością używana dla osiągnięcia założonego celu lub pokonywania, przestrzeni, lub przeciwnika.

Świadoma, dobrowolna działalność człowieka podejmowana pierwotnie w celu doskonalenia się i rozwoju umiejętności fizycznych prowadzi do rozwoju wewnętrznego cech umysłowych i wolicjonalnych. Podświadomy model działania prowadzi do podejmowania aktywności fizycznej dla zabawy, przyjemności, rekreacji, popisu lub doskonalenia walki. Spontaniczna aktywność fizyczna rozwija się do form zespołowych i przez to zasługuje na szczególne zainteresowanie i ujęcie ich w formy zinstytucjonalizowane.

Oprócz dążenia do mistrzostwa i porównania osiągnięć własnych z innymi przy jednoczesnym zapewnieniu warunków przebiegu współzawodnictwa kultura sportu szczególnie na poziomie szkolnym ma zapewniać przystosowanie do życia sportowego obejmujące pracę nad takimi jego aspektami jak: motoryka, psychologia, dietetyka, fizjoterapia, regeneracja, wypoczynek, rekreacja, turystyka, rehabilitacja. Kultura Sportu wskazuje na potrzeby człowieka – zaspokojenie biologicznej potrzeby ruchu, zachowanie lub poprawę własnego zdrowia a także sprawdzenie się i poznanie możliwości własnego organizmu jako procesy niezbędne i mające na celu kształtowanie harmonijnego rozwoju psychofizycznego. Zorganizowane współzawodnictwo, treningi, ćwiczenia fizyczne lub specjalne zabiegi skierowane do młodzieży, dzieci, rodzin i osób niepełnosprawnych dla utrzymania, poprawy lub przywrócenia psychofizycznej sprawności są prowadzone w oparciu o wiedzę nie tylko medyczną i służą konstruowaniu modeli oddziaływania, które  udoskonalają praktykę pedagogiczną. Należą do nich procesy kształtujące postawy ekologiczne, patriotyczne lub obywatelskie lub prowadzące ku aktywnemu uczestnictwu w życiu społecznym oraz inne postawy i dążenia wskazujące, że nie sam wynik wyznacza cel tych procesów ale rozwój ludzi przez ich dążenia.

Wartości humanistyczne takie jak ochrona i wzbogacanie zdrowia człowieka, wiara i tradycja ujmowana w jak najszerszym obszarze i czasie, etyka i odpowiedzialność Fair Play tworzą kulturę sportu jako najskuteczniejsze narzędzie umożliwiające reorganizację środowiska wychowawczego i przez to w istotny sposób kształtuje możliwości rozwojowe człowieka. (KULTURA SPORTU)

 

DL2. Fair Play jako sformułowanie zastosowania „czystej gry” jest rozszerzeniem reguł antycznych i wyprowadza najważniejsze elementy wychowawcze sportu, które kształtują postawę moralną człowieka. W odróżnieniu od narzuconych zasad wymagających podporządkowania  bo są wymagane w warunkach współzawodnictwa odpowiedzialność Fair Play użyta do opisu kultury sportu to zgoda na narzucenie sobie reguł lub zaakceptowanie reguł grupy, które wynikają z metapoznania i stają się odpowiedzialnością.

Odpowiedzialność Fair Play obok znanego już wyrażania przyjaźni szacunku i równości wprowadza do życia człowieka dodatkowe znaczenia i staje się zadaniem dla wszystkich, a w szczególności dla animatorów życia społecznego. Odpowiedzialności odzwierciedlające postawę zwycięzcy to:

• uznanie wyjątkowości każdego człowieka i potrzeby jego samorozwoju jako wynik dążenia do autonomii i budowania samoświadomości ekologicznej;

• uznanie i podziw dla zasobów i usiłowań każdego człowieka jako bezcennego daru życia;
• dawanie dobrego przykładu i świadome nadawanie czynionym gestom takich znaczeń jak: nie żywię urazy, przepraszam, dziękuję, podziwiam Cię, masz moje wsparcie;
• dzielenie się dobrym słowem – dostrzeganie dobrej strony każdej sytuacji
• nie przekazywanie złych lub nie sprawdzonych informacji;
• szacunek do każdego starszego poprzez uznanie Jego dokonań i odzwierciedlenie wizerunku  mistrza;
• w przypadku rodziców trenerów, instruktorów i nauczycieli okazywanie im pełnego zaufania poprzez posłuszeństwo;
• uznanie dobrych relacji pomiędzy ludźmi jako ważniejszych od stawianych celów i dążeń;
• umiejętność wygrywania i przegrywania brak wywyższania, lekceważenia lub deprecjonowania siebie lub innych
• walka sportowa, umiejętność przyznania się do błędu lub porażki, co otwiera drogę wzrostu poprzez własną pracę i współpracę z innymi. ( ODPOWIEDZIALNOŚĆ FAIR PLAY )

 

DL3.Edukacja Sieciowa staje się elementem kultury sportu poprzez jej nieustanne oddziaływanie w środowisku wychowawczym. Procesy, w których rozwija się świadomość potrzeb i pragnień z twórczego zaangażowania i zrozumienia dostępnych opcji, uznające socjalizację jako niezbędny element konstruowania środowiska wychowawczego w nowoczesnej edukacji zintegrowanej z cyklem życia i środowiskiem człowieka. Podstawowym elementem edukacji sieciowej jest tworzenie komórek uczących w oparciu o prymarny aksjomat wyjątkowości każdego człowieka zachowany jako jej przykład  w etymologii staronordyckiego słowa “Idrott” tłumaczonego do dzisiaj jako sport.

W słowie tym:

– id – oznacza osobę z jej wyjątkowym darem i  umiejętnościami

– rott – oznacza zdolność, moc, siłę lub wytrzymałość potrzebną do wykonywania specyficznej umiejętności lub zawodu

Aksjomat wyjątkowości każdego człowieka oddaje również specyficzny dla każdego wzorzec uczenia się i dzielenia się zdobytą wiedzą. Znalezienie modelu predyspozycji poprzez połączenie wyjątkowego daru lub wyćwiczonej sztuki z obszarem pasji (motywacji) wyprowadza do wyodrębnienia w strukturze społecznej różnobarwnych komórek uczących ze swoimi obszarami siły i wzrostu.

Dzięki modelowaniu postaw i dawaniu dobrego przykładu oraz wolności spotkania osób lub organizacji o różnej pozycji w strukturze społecznej stających się dzięki tym spotkaniom różnobarwnymi komórkami uczącymi ( vario cell erudos) dochodzi do twórczego przyjmowania, wytwarzania i przekazywania wariantowej wiedzy ze wszystkich i do wszystkich kierunków. Im wyraźniejszy i bardziej rozwinięty potencjał oraz im większa otwartość osób lub organizacji na zmiany tym struktura sieci staje się synergicznie oddziaływująca na środowisko a edukacja sieciowa nabiera większego znaczenia.

Szkoły lub klasy sieciowe stają się społecznościami, w których zespoły (różnobarwnych komórek uczących) uczniów, nauczycieli i ekspertów społecznych stoją przed wspólnymi wyzwaniami.

Rolą dotychczasowych nauczycieli w swojej nowej roli trenerów jest eliminowanie błędów, wspieranie rozwoju edukacji sieciowej oraz pomaganie każdemu w dążeniu do wykorzystania swoich mocnych stron i wykorzystaniu potencjału przy pomocy szerokich, otwartych dla niego zasobów.

W klasie drużynowej każdy uczeń jest także nauczycielem. Liderzy jako prekursorzy edukacji sieciowej inicjują projekty wynikające z ich własnej fascynacji. Do swoich projektów zapraszają innych nauczycieli, którzy ze sobą współpracują na zasadzie  różnobarwnych komórek uczących i razem prowadzą projekty edukacyjne i społeczne. W kolejnym etapie następuje umożliwienie uczniom i ich rodzicom bycie partnerami w prowadzeniu i rozwijaniu zainicjowanych projektów. Wspólnym i mierzonym wyzwaniem jest wdrażanie pomysłów na poprawę wyniku społeczności. Tam gdzie była dotychczas rywalizacja pojawia się wzajemna gwarancja. Opisany model struktury sieci jest inicjowany i wdrażany oddolnie jako wynik integracji i współpracy społeczności reprezentowanych przez różnobarwnych uczonych, osoby, klasy, szkoły, dzielnice, miasta, województwa, państwa.

Całościowe środowisko wychowawcze tworzy sieć społeczną, skoncentrowaną na wydobywaniu i rozwoju jednostki i obszarów społeczności poprzez osobiste, społecznościowe i środowiskowe obszary siły i wzrostu. Regiony edukacyjne rozwijają własną historię, język i lokalny styl życia, który opiera się na mocnych stronach obszaru i wykorzystuje przyszłe kierunki rozwoju. Zgodnie z koncepcją sieci, między różnymi regionami edukacji nawiązywana jest współpraca, która gwarantuje wykorzystanie unikalnych możliwości każdego. Współpracując z innymi regionami, rozwijają się sieci „pionierów edukacji”. Liderzy lokalni, którzy mogą czuć się odizolowani od swoich społeczności bazowych z powodu ponadprzeciętnych wyników łączą się z innymi liderami w regionalnych sieciach wsparcia i uczenia się. Edukacja sieciowa korzysta z opisu sieci zaczerpniętego przez analogię z sieci teleinformatycznej jednak nie jest w żaden sposób z nią związana. Przyszłością dla formowania się sprawniejszego modelu edukacyjnego może być lepsze wykorzystanie intranetu i oprogramowania grupowego obok bardziej znanego już internetu. ( EDUKACJA SIECIOWA )

 

DL6. Budowanie własnej autonomii sprzyja procesom rozwojowym w zorganizowanej aktywności człowieka. Znalezienie miejsca w społeczności do realizacji swoich pasji rodzi poczucie przynależności a przez to gotowość do podporządkowania się regułom grupy. Systematycznie treningi, formacja i współzawodnictwo motywują do samodyscypliny i samoświadomości w kształtowaniu nawyków. Ten model prowadzi do zmiany stylu życia lub zmiany sposobu myślenia ukierunkowanej na wzrost osobowego rozwoju. Jasno zaznaczony cel i świadomość możliwych do realizacji strategii umożliwia dokonanie wyboru właściwej drogi lub zmiany strategii na podstawie weryfikacji własnych postępów. Opisany proces nabywania kompetencji w obszarze monitorowania, przewidywania, kontrolowania i oceniania procesów poznawczych przez osobę której te procesy dotyczą określamy jako metapoznanie. (METAPOZNANIE)

 

DL2. Kluczowe obszary środowiska wychowawczego są traktowane jako środowisko wewnętrzne gotowe do współpracy z innymi obszarami środowiska wychowawczego i zdolne do reagowania na zagrożenia zewnętrzne. Do Obszarów środowiska człowieka aspirujących do stawania się kluczowymi obszarami środowiska wychowawczego możemy zaliczyć te, w których człowiek szczególnie doświadcza miłości, przyjaźni, bliskości, kultury sportu, duchowości, sztuki, edukacji, którym to doświadczeniom odpowiadają ich miejsca oddziaływania takie jak Rodzina, Klub sportowy, Wspólnota, Kościół, Parafia, Dzielnica, Szkoła, Praca, Media. Miejsca te o ile stwarzają wystarczająco inspirujące warunki do osobowego rozwoju poprzez możliwość budowania autonomii człowieka o tyle poprzez gotowość do współpracy pomiędzy sobą stają się zdolne do reorganizacji tak aby mogły reagować na zagrożenia zewnętrzne i stają się przez to Kluczowymi Obszarami Środowiska Wychowawczego ( KLUCZOWE OBSZARY ŚRODOWISKA WYCHOWAWCZEGO)

 

 

DL7. Podstawowy model pracy sportowo wychowawczej polega na dążeniu do zapewnienia wszystkich niezbędnych elementów wdrażania podmiotu do życia sportowego. Dla zainteresowania społecznego model ten spajamy w krótkie stwierdzenie ONBOARDING SPORT LIVE i obejmuje on takie elementy jak:

• badania sportowe
• ubezpieczenie sportowe
• szkolenia kształtowania samoświadomości ekologicznej i cech wolicjonalnych
• zapewnienie treningów w co najmniej 3 dyscyplinach z różnych 6 grup wybranych przez podmiot wymienionych poniżej
  • sztuki walki
  • sport zespołowy
  • multisport – pływanie, bieganie, rower, siłownia
  • one board – surfing, surf skate, skateboard, longboard, snowboard, rolki
  • dowolna aktywność kulturowa – taniec, śpiewanie, gra na instrumentach, teatr, sztuki plastyczne, inne ….
  • dowolna aktywność służąca poprawie funkcjonowania np.trening logopedyczny
• zapewnienie każdemu podmiotowi konsultacji specjalisty trenera personalnego w odpowiednio dobranym programie obejmującym takie elementy jak:
  • testy motoryczne i wzorców ruchowych, fizjoterapia, rehabilitacja, ortopeda
  • trening motoryczny i funkcjonalny
  • trening mentalny jako zakamuflowany kontakt z pedagogiem, psychologiem lub psychiatrą
  • pomoc w nauce i asystent rozwojowy – przyjaciel – realizowany przez wolontariuszy
  • dietetyka lub całodzienne wyżywienie dostosowane do potrzeb sportowych (PODSTAWOWY MODEL PRACY SPORTOWO WYCHOWAWCZEJ)

 

 

DL.8 Organizacja kultury sportu poprzez wdrażanie w podmiotach systemów obsługi

• formalno-prawnej, zarządzania i archiwizacji dokumentów, rachunkowej, zarządzania projektami, marketingowej, edukacji sieciowej, podstawowego modelu pracy sportowo wychowawczej

Organizowanie i realizacja zadań kultury sportu

• prowadzonych przez nauczycieli z danej jednostki oświatowej w czasie  świetlicowym lub pozalekcyjnym pod nadzorem pedagogów sportu lub licencjonowanych trenerów z klubów sportowych danej dyscypliny sportowej nie zatrudnionych w danej szkole.
• prowadzonych przez wolontariuszy w ramach umowy wolontariatu zajęć i obozów  kulturowych organizowanych przez licencjobiorców Escape Board Point dla dzieci z rodzin zastępczych (ORGANIZACJA KULTURY SPORTU)